یادداشت/ انتظار از نهادهای صنفی روابط‌عمومی

ما به عنوان یک نهاد صنفی چه در جلسات خصوصی و چه در محافل عمومی‌و در قالب سخنرانی و صدور بیانیه بارها به طور خیلی شفاف حرف‌مان را زدیم و موضع مان را اعلام کردیم. واقعا نهادهای صنفی تلاش می‌کنند از همه فرصت‌های موجود برای اعتلای دانش و هنر روابط‌عمومی‌بهره بگیرند ولی کو گوش شنوا؟

این همه بیانیه صادر کردیم؛ این همه مصاحبه کردیم؛ این همه داد زدیم که باباجان استقلال روابط‌عمومی‌خیلی مهم و ادغام آن در دفتر وزارتی از همه نظر اشتباه است؛ بویژه وقتی می‌خواهیم در این برهه حساس مردم را معتمد و امیدوار نگه داریم. این موضوع ساده را هم نمی‌توانیم درک کنیم…ای کاش وزارت اقتصاد اول مشکلات ریز و درشت اقتصادی مردم را حل می‌کرد بعد روابط‌عمومی‌وزارتخانه را از اساس با خاک یکسان می‌کرد.

از لحاظ قانونی هم این ادغام امکان‌پذیر نیست واقعا نمی‌دانم چه مرجعی باید با این تصمیم‌گیری‌های فراقانونی برخورد بکند… با اصلاحیه آیین‌نامه نحوه فعالیت، وظایف و اختیارات روابط‌عمومی‌دستگاه‌های اجرایی، موضوع تصویب‌نامه شماره ۶۵۳۵۴/ت۳۷۳۷۴هـ مورخ ۲۷/۴/۱۳۸۶ چه می‌کنید؟

این آیین نامه‌ها برای چه کسانی تدوین و تصویب می‌شوند؟ قطعا برای خاک خوردن در طبقات ویترین‌ها که نبوده و نیست؟ اما پرسش اصلی این است که متولی کجاست؟ ناظر کیست؟: روی سخنم بیشتر با دبیرخانه محترم شورای اطلاع رسانی دولت است. قانون این تکلیف را بر عهده این دبیرخانه گذاشته است. خب پس دبیرخانه محترم شورای اطلاع رسانی دولت به چه کاری مشغول است و چرا در برابر این اقدامات سکوت را پیشه خود ساخته است؟ بد نیست دبیرخانه شورای اطلاع رسانی دولت، فعالیت‌های شش سال اخیرش را برای اطلاع عموم منتشر نماید و بفرمایند چه گلی به سر روابط‌عمومی‌زدند؟

گستاخی تا آنجا ادامه پیدا کرده که حتی از وصول یک نامه از یک نهاد صنفی امتناع می‌شود. ما چند سال اخیر چند طرح و پیشنهاد برای دولت و دبیرخانه شورای اطلاع رسانی دولت ارسال کردیم اما دریغ از یک پاسخ. نامه ما به وزیر آموزش و پرورش چه شد؟ حتی اعلام وصول آن واصل نشد چه برسد به ارایه یک استدلال منطقی؟

همکاران عزیز! انتظارات شما از نهادهای صنفی باید واقع‌بینانه باشد.

بد نیست یک نیم نگاهی به کارنامه خودمان -مدیران روابط‌عمومی- هم بیاندازیم و صادقانه اعتراف کنیم همه آنهایی که در زیر مجموعه این وزارتخانه‌ها قرار دارند باید پاسخگو باشند چون همه آنها در ایجاد این شرایط برای روابط‌عمومی‌فلان وزارتخانه نقش فعال داشته‌اند. اگر قصورمان را پذیرفتیم سپس جوالدوزمان را به بدن تک تک اعضای هیات مدیره تشکل‌های روابط‌عمومی‌فرو کنیم تا نوش جانشان شود… و ایضا بروند پی کارشان.

نویسنده: مهدی باقریان رییس انجمن متخصصان روابط‌عمومی