روابط‌عمومی‌و توسعه انسانی:
رويارویی با ريسكهای انسان بودن، يا ريسكهای پيش روی انسانها؟
پروفسور كريس گالوي
مدير گروه روابطعمومی، دانشگاه سوئينبرن، ملبورن، استراليا
روابط‌عمومی‌را مي‌توان اين گونه تعريف كرد”ارتباطات استراتژيكي كه سازمان‌هاي مختلف براي ايجاد و حفظ روابط همزيگري با مخاطباني كه هر روز به لحاظ فرهنگي تنوع بيشتري پيدا مي‌كنند به كار مي‌گيرند” (سريرامش و ورشیک)
تعريف غرب از روابط‌عمومی‌بر اين موضوع تمركز دارد كه اين حرفه چگونه می‌تواند عملكرد مالي و نفوذ سياسي يك سازمان را بهبود بخشد. پرسش‌هايي مانند “نقش روابط‌عمومی‌در توسعه انساني چيست؟” كاملا ناديده گرفته مي‌شوند. در حالي كه اگر به توسعه به چشم نيروي حركتي به سمت عملكرد مؤثر جامعه نگريسته شود، روابط‌عمومی‌می‌تواند در توسعه انساني نقش به سزايي داشته باشد. (هيث، 2006)
طبق گفته هيث، روابط‌عمومی‌می‌تواند به اين عملكرد مؤثر كمك كند، با مطرح كردن معنايي مشترك، بر اساس آنچه جوامع می‌توانند به كمك هم انجام دهند تا با ريسك و ديگر مسائلي كه پيش روي جمع قرار گرفته است روبرو شوند.
زماني كه روابط‌عمومی‌به موكل خود كمك می‌کند تا ديدگاه خود را در “بازار عقايد” مطرح نمايد، معناي مشترك به وجود می‌آيد. (آسارد و بنت، 1997)
زماني كه آن عقايد به ريسك و چگونگي رويارو شدن با آن مربوط باشد، روابط‌عمومی‌می‌تواند نقش مهمي ايفا كند اما معمولا اين كار را نمی‌کند، زيرا متوجه اين فرصت نمی‌شود و ديگران نيز به قدرت روابط‌عمومی‌در اين زمينه پي نبرده‌اند. (گالوي، 2010)
روابط‌عمومی‌تنها از طريق ارتباطات ريسك نيست كه می‌تواند در توسعه انساني نقش داشته باشد بلكه با كمك به سازمان‌ها در پرداختن به اين پرسش كه “در شرايط عدم قطعيت ارتباطات بايستي به چه شكل باشد؟”
