روابط عمومی: پلی میان ادارک و تجربه

مهدی باقریان عضو هیئت مدیره انجمن متخصصان روابط عمومی‌ایران

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی‌ایران (شارا)– ارتباط، “پل زدن میان ادارک و تجربه خود با ادارک و تجربه دیگران” است. شاید کمی‌اغراق آمیز باشد اما نکته ای که وجود دارد این است که برای شاغلان روابط عمومی‌برقراری «ارتباط» مثل نفس کشیدن محسوب می‌شود. اصولا شاغلان روابط عمومی‌این طور باید با مخاطبان و محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کنند.

در واقع، ارزش واقعی کارگزاران روابط عمومی‌در خلق تمایز،‌هارمونی، تشریک مساعی و در یک کلمه در قابلیت‌های ارتباطی آنان نهفته است.

اگر شاغلان روابط عمومی‌به مردم عشق داشته باشند ارتباط که نحوه ابراز آن است را در خود به منصه ظهور می‌رسانند؛ می‌دانند که عشق و ارتباط، تمایز ایجاد می‌کند و بنیان فعالیت‌های روابط عمومی‌در همین نکته بسیار ظریف اما حیاتی است.

عکس این حالت نیز صادق است. بدین معنا که قطع «ارتباط» به معنای فرو ریختن پایه‌های اعتماد و دلبستگی مخاطبان به موسسه می‌شود. برای بسیاری از شاغلان روابط عمومی‌از دست دادن «رابطه» تنها از دست دادن یک مخاطب نیست بلکه چیزی به معنای گسستگی و فروپاشی مناسبات انسانی است.

شهروندان، ارتباط و توجه را از سازمانی می‌خواهند که به خواسته‌ها و نیازهای آنان توجه دارند. اگر مخاطبان به موسسه ای که مراجعه می‌کنند احساس مرتبط بودن کنند قلب‌هایشان از طریق این ارتباط با کانال‌های سازمانی مرتبط می‌شود و بین مخاطبان و موسسه، رضایت و عشق و دوستی- که هدف غایی روابط عمومی‌است- جابجا می‌شود و به جای موانع و دیوارها، درهایی ساخته می‌شود که مخاطبان را به درون سازمان دعوت می‌کند. این نوع ارتباط و احساس رضایت که برخاسته از یک ارتباط صمیمانه و وفادارانه است مخاطبان را قادر می‌سازد با تمام وجود رابطه برقرار کنند.

قطع ارتباط و جدا افتادگی مخاطبان از موسسه، موجب آسیب دیدگی شدید کانال‌های ارتباطی می‌شود. شاغلان روابط عمومی‌از آن رو همواره باید در پی برقراری ارتباط باشند تا بهای گزافی را که در قبال انسداد وقطع شدن ارتباط باید بپردازند جلوگیری نمایند. اما متاسفانه بیشتر موسسات و سازمان‌های ما از این ناحیه احساس خطر نمی‌کنند و به همین دلیل ساده، روابط عمومی‌ها در جایگاه واقعی خود قرار نمی‌گیرند چون نیاز به ارتباط احساس نمی‌شود.

منبع: روزنامه ایران

تاریخ انتشار: ۲۹ / ۲ / ۱۳۹۳