قربانعلی پورمرادیان

استاد قربانعلی پورمرادیان یکی از کارشناسان خبره و زبده روابط‌عمومی است که سال‌ها در این کسوت در اداره کل روابط‌عمومی‌وزارت نفت مشغول به فعالیت بوده و از خود آثار زیادی بر جای گذاشته است.

استاد پورمرادیان پس از افتخار بازنشستگی، حاصل سال‌ها تجربه خود را از طریق تدریس و بحث و مباحثه در دانشگاه جامع علمی‌کاربردی به خیل مشتاقان حرفه و دانش روابط‌عمومی‌منتقل می‌کند.

وی در حال حاضر در مرکز علمی‌کاربردی واحد 41 دانشگاه جامع علمی‌کاربردی مشغول به تدریس است و علاقمندان این استاد ارجمند به پاس قدردانی از تلاش وی، این مراسم تجلیل را ترتیب دادند.

درس‌های استاد
به مناسبت تجلیل از استاد دکتر قربانعلی پور مرادیان

محمد دشتی

آن روز کمی‌دیر به کلاس درس رسیدم. اجازه گرفتم و سر جایم نشستم. استاد مکثی کرد و بحثی را که آغاز کرده بود، ادامه داد. درس امروز در مورد پوستر و نقش آن در جذب مخاطب و تاثیرگذاری بر احساسات و عواطف اوست.

نور ملایم پروجکشن تصویری از یک نوشته را بر روی پرده سفید کلاسی منعکس کرده بود. متن نوشته این بود:

پوستر، رسانه ای است که همراه با طرح، تصویر و نوشته علاوه بر ذهن و منطق مخاطب، احساسات و عواطف او را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

صحبت از پوستر، تصویر و اثرگذاری آن بر مخاطب بود و استاد قربانعلی پورمرادیان به عنوان یکی از کارشناسان خبره و زبده روابط‌عمومی، حاصل سال‌ها تجربه و یافته‌های عملی خود را از طریق تدریس و بحث و مباحثه در دانشگاه جامع علمی‌کاربردی به خیل مشتاقان حرفه و دانش روابط‌عمومی‌ارائه می‌کرد.

با تشویق استاد و شرکت دادن دانشجویان در مباحث مطرح شده، زوایای مختلف مربوط به پوستر و اثرگذاری آن، درکلاس طرح شد و ساعت کلاسی به پایان رسید.

این درس استاد بعدها کمک کرد تا در دو تجربه در ایران و هند به اهمیت تصویرسازی و نقش پوستر در جلب توجه مخاطبان بیشتر پی ببرم و در عمل و در صحنه اجرا، قدرت یک پوستر هدفمند را که به خوبی عواطف، احساسات و منطق مخاطب را هدف قرار داده باشد درک کنم.

اردیبهشت ماه 1390 در یکی از مجلات جهانگردی پوستری نظرم را به خود جلب کرد. پوستری که درآن در خصوص جشنواره فیل‌ها در جیپور هندوستان اطلاع رسانی شده بود. این جشنواره یک روز قبل از جشنواره رنگ‌ها، در شهر جیپور هندوستان که به دلیل رنگ غالب ساختمان‌های آن به شهر صورتی معروف است، برگزار می‌شد و مردم آن منطقه به همراه جهانگردانی از سراسر جهان به عنوان استقبال از بهار و جشن پیروزی خوبی بر بدی، در این جشن شرکت می‌کردند تا نارضایتی‌ها را فراموش کنند و محیطی را برای آشتی با همنوعان بوجود می‌آورند.( البته این توضیحات را بعدا در بروشور مربوط به جشنواره خواندم)

پوستر این جشنواره تابلویی از رنگ‌ها بود که در قالب فیل‌هایی که نقاشی شده بودند، چشمان هر بیننده ای را به میهمانی دنیایی از زیبایی، جذابیت و شور ونشاط دعوت می‌کرد.

نشانه‌های بکار رفته در پوستر نشانگر مطالعه دقیق در مورد موضوع جشنواره و توجه به مخاطبانی فراملی بود که با بهره گیری از نقطه نظرات مسئولین تبلیغات، بازاریابی و روابط‌عمومی‌به تابلویی جامع برای جلب نظر مخاطب طراحی شده بود.

طراح چیره دست پوستر(که از قضا یک هنرمند ایرانی بود) با آشنایی کامل با‌هارمونی رنگ‌ها و بهره گیری کامل از امکانات چاپ و شناخت نیازهای مخاطب، تابلویی را تصویر کرده بود که مقاومت در برابر آن کار آسانی نبود.

این پوستر زیبا کار خودش را کرد و در اردیبهشت ماه سال 1390، سه روزی را میهمان جشنواره ای بودیم که تصویر ارائه شده در باره آن خیلی فراتر از واقعیت‌های جشنواره بود، ولی طراحان پوستر جشنواره با هوشمندی و توانمندی بالای خود در تصویرسازی توانسته بودند، جمعیت زیادی از سراسر جهان را از ملیت‌های مختلف به این جشنواره بکشانند.

موضوع مشابهی در همین ارتباط یک سال بعد و در ایران اتفاق افتاد که حاکی از بی توجهی ما به امر تصویرسازی در معرفی امکانات و پتانسیل‌های توریستی و جاذبه‌های طبیعی و نعمت‌های بی نظیر الهی در این کشور زیبا و چهار فصل است.

در روزهای آغازین اردیبهشت ماه 1391 و یک سال بعد از سفر به هند، برای تهیه گزارشی برای یکی از مجلات به استان کهگیلویه و بویر احمد سفر کردم. تمام دانسته‌هایم در مورد این استان زیبا محدود به گفته‌ها وشنیده‌هایی بود که به طور اتفاقی به دست آورده بودم. نام رشته کوه دنا را شنیده بود و نام شهر سی سخت به دلیل زمستان‌های پر برف آن، چند باری از تلویزیون شنیده و تصاویری با کادر بسته را در سیما دیده بودم.

روز دوم سفر، فرصتی پیش آمد که به منطقه شهرستان دنا و شهر سی سخت سفر کنیم و به دیدار چشمه میشی، تخت سلیمان و دریاچه گوه گل برویم. بهشتی که باور به وجود آن در ذهن و مخیله مان هم نمی‌گنجید. تابلویی از زیبایی‌های بهشتی طبیعت ایران، در مقابل چشمان ما گشوده شده بود که در هیچ جایی تصویری از آن را ندیده بودیم. علف‌های تازه رسته جاشیر، فرشی سبز و دلفریب بر کوهستان زیبا و زیبای کوه گل گسترانده بودند و دریاچه نیلگون حاشیه کوه پروانه‌های عاشق را در فضایی رویایی به پرواز در آورده بود.

حرف‌ها و تاکید استاد دکتر قربانعلی پور مرادیان، در کلاس درس بر قدرت پوستر و نقش آن در تاثیرگذاری بر احساسات و عواطف و منطق مخاطب دوباره در ذهنم زنده شده بود.

به عینه می‌دیدم که تصویرسازی هندیان از فیل‌های رنگ شده، مشتریان زیادی از بهشت ایران را به سوی دیوارهای صورتی و رنگ شده شهر جیپور کشانده است و در کنار آبادانی آن شهر، یاسوج زیبای ایران و صحنه دلاور مردی‌های آریوبرزن در باغ چشمه بلقیس درحسرت جهانگردانی از سراسر دنیا که نه، در حسرت دیدار مردم کشورش می‌سوزد و کمتر ایرانی عاشقی از بهشتی که در کشور خودش فرش رویا را در چهار فصل سال گشوده است خبر دارد.

حرف‌های استاد با همان آرامش و کلام متین و اثربخش، در گوشم زنگ می‌زد و احساس می‌کردم، اصرار او بر درک قدرت پوستر و تصویرسازی در اثرگذاری بر مخاطب، فریادی از درون بود که در تجربه ای به درازای یک عمر حاصل شده بود و می‌توانست وضعیت کشور را به لحاظ جذب مخاطبان داخلی و خارجی به گوشه گوشه بهشت گون این کشور زیبا متحول کند.

استاد دکتر قربانعلی پور مرادیان، این روزها در اقدامی‌پسندیده، از سوی انجمن‌ها و تشکل‌های روابط‌عمومی‌و دوستداران و دانشجویانش تجلیل می‌شود ولی ماندگارتر از این تجلیل و مراسم نمادین، مراسم قدرشناسی و قدردانی از این پیر سپید مو و دل زنده، همیشه و برای ابد در دل فرزندان معنوی و شاگردانش برپاست.

عمرش دراز و سلامتی و عزتش مستدام باد. انشا…