رحیم آتشی

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی‌ایران (شارا)– یادش گرامی‌باد رحیم آتشی، درسال 1350 خورشیدی نزدیک به 400 تن از دانشجویان رشته‌های روزنامه نگاری و روابط عمومی‌از دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی سابق فارغ التحصیل شدند، این دانشکده که در آن روزگاران با حضور استادان نامدار و پرمایه و فهرستی از دروس عمومی‌و تخصصی و تلاش‌های پژوهشی فعالیت می‌کرد نقطه آغاز حرکت جدی، علمی‌و پر محتوا به سوی ترقی و تعالی فنون و حرفه‌های ارتباطی در کشور ما محسوب می‌گردد بطوری که هنوز و هم اکنون هم آثار درخشان تلاش‌های علمی‌و تخصصی تعداد قابل توجهی از همان دانشجویان و شاگردان اولیه آن دانشکده که امروز موهای سپید و خطوط چهره‌هایشان نشان از تجربه‌ها دارد در جای جای کثیری از مراکز و موسسات آموزشی و حرفه ای ارتباطی کشور ما به چشم می‌خورد و کارساز است و هدایتگر.

رحیم آتشی یکی از دانشجویان دوره اول دانشکده یاد شده در رشته روزنامه نگاری و در عین حال کارمند شرکت نفت بود، او زاده شیراز و همانند نامش به واقع رحیم بود و آتشین مزاج، گرمی‌عواطف و احساسات وی در همراهی و کمک به تشکیل واحدهای امدادی و رفاهی برای دوستان دانشجویش تجلی داشت، رفتار مودبانه، گرم و مهرآمیزش استادان دانشکده را نیز تحت تاثیر قرار می‌داد. آتشی در سال 51 دست به کار بزرگی زد، او با تلاش‌های بسیار و دعوت از دوستان دانشجو که یک سالی بود فارغ التحصیل شده بودند و برگزاری انتخابات نسبت به تاسیس «جامعه فارغ التحصیلان دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی» اقدام نمود و خود نیز بر حسب آراء اعضا ریاست آنرا پذیرفت و سال بعد یعنی در سال 1352 اساسنامه و اسناد انتخابات و اسمی‌هیت مدیره را به ثبت رسانید و به آن رسمیت داد و این در حالی بود که در شرایط آن سال‌ها تشکیل و تاسیس نهادهای مدنی و تشکل‌های علمی‌و صنفی خودجوش و مستقل چندان آسان و رایج نبود، آتشی دبیرخانه کوچک و منظمی‌را برای جامعه» برپا نمود، حق عضویت تعیین کرد و برای اعضا کارت صادر نمود، یکی از ابتکارات جالب و تاثیرگذار وی برگزاری شب نشینی‌ها و به تعبیری میهمانی‌های ماهیانه اعضا، جامعه در باشگاه نفت بود که تاثیرات مفید و مثبت و با برکتی را در پی داشت.

آقای آتشی اوایل دهه شصت به بلژیک رفت و در آنجا اوقاتی را به مطالعه و تحقیقات علوم سیاسی و نفتی گذرانید و مجددا به ایران بازگشت و در سال‌های اخیر دوران بازنشستگی را می‌گذرانید. و «جامعه» ذکر شده هم دیگر فعالیت و رونقی نداشت، شادروان رحیم آتشی در سوم فروردین سال جاری بعلت بیماری درگذشت، در چهلمین روز وفات وی یعنی سیزده اردیبهشت جمعی از دانشجویان دوره‌های پیشین و از اعضای «جامعه» به همراه استاد دکتر کاظم معتمدنژاد پدر علوم ارتباطات در ایران و از بنیان گذاران دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی سابق و استاد ممتاز فعلی دانشکده علوم ارتباطات به خانه وی می‌رفتند و با همسر و تنها فرزندش ملاقات نمودند، در این مجلس و یک از حضار ضمنی ادای تسلیت از خاطرات و خدمات مرحوم آتشی یاد کردند، از جمله استاد کاظم متولی از صاحبنظران علوم ارتباطات و روابط عمومی‌که از اعضای «جامعه» و هم دوره مرحوم آتشی است ضمن یادآوری خاطراتی از دوران تحصیل اظهار داشت «انتظار و توقع بجایی است که هر دانش آموخته ای در هر رشته علمی‌و تخصصی به نحوی ادای دین کرده و در راستای اهداف دانشی که آموخته است منشاء خدمت و اثر و نتیجه ای باشد، از فارغ التحصیلان علوم ارتباطات کسانی در مطبوعات قلم می‌زنند، کسانی در دفاتر روابط عمومی‌ها به فعالیت‌های ارتباطی مشغول می‌شوند و کسانی هم به امور پژوهشتی و تالیف و تدریس می‌پردازند، اما دنیای ارتباطات و حوزه‌های انجام وظیفه در آن بسیار گسترده و متنوع است فی المثل مرحوم آتشی این وظیفه ادای دین و منشاء اثر خیر بودن را در قالب اهتمام به تاسیس انجمن و مرکزی که دانش آموختگان پراکنده را دور هم جمع کند انجام داد و در حقیقت کاری را که می‌بایست به عنوان یک ارتباط گر انجام دهد اینگونه و به شایستگی متحقق ساخت، اولا تشکیل و تاسیس یک تجمع رسمی‌با عنوان «جامعه» آن هم در آن روزگاران کاری بدیع، نو و ابتکاری بود، ثانیا وی اصلا اهل تظاهر، تفاخر، تعارف و تصنع نبود به خاطر دارم که در گردهمایی‌های اعضای جامعه در باشگاه یک بار هم سخنرانی نکرد و حتی اوقاتی را برای خوش آمدگویی و تعارف هم صرف نمی‌کرد، ثالثا از مسئولان و استادان دانشکده هم برای شرکت در جمع فارغ التحصیلان و اعضای جامعه در شب نشینی‌های باشگاه نفت دعوت می‌کرد و این ملاقات‌ها بسیار حسن اثر داشت، رئیس وقت دانشکده و شادروان‌ها دکتر نطقی و استاد عماد افشار همواره در جمع فارغ التحصیلان حضور می‌یافتند و استاد دکتر معتمد نژاد که عمرش دراز باد فروتنانه در تمام جلسات شرکت می‌کرد، آخرین نکته مهم درباره موهبت‌های این گردهمایی‌ها آنکه در خلال این چند ساعت ملاقات و حرف و شام چه بسا اعضایی که هنوز بی کار بودند، کسانی که از تصدی و شغل خود رضایت نداشتند، کسانی که در نیمه راه تالیفی، ترجمه ای، مقاله ای درگیر بودند و حتی بعضا افرادی که برای بعضی از کارهای خصوصی خود نیاز به راهنمایی داشتند با مذاکره و مشورت با هم در رفع مشکلات و ایجاد تسهیلات لازم اهتمام می‌نمودند.

نفس وجود گردهم آیی و ملاقات و دیدار و مذاکره، تفاهم برانگیز و مشکل گشا است و یکی از اهداف عمده هرگونه ارتباطی هم همین تفاهم و تبادل است، بنابراین مرحوم آتشی یک فعال ارتباطی و مبتکر بود، مشی و شیوه کار سالم و پرفایده او می‌تواند راهنمای عمل برای انجمن‌هایی باشد که امروزه از لحاظ کمی‌رو به گسترش اما از نظر کیفی نوعا فاقد کارآمدی‌های مورد انتظار هستند باشد، امروزه به دلایل مختلف به نفس وجودی تجمع و گردهم آیی کمتر توجه می‌شود و تشکل‌ها اوقات خود را معمولا به بورکراسی و امور تربیتی و تشریفاتی می‌گذرانند و نشست‌های آنان نیز به گردهم آیی‌های چند نفره هیت مدیره منحصر می‌باشد و جلساتی که هم اعضای مجمع در آنها شرکت داشته باشند به ندرت اتفاق می‌افتد.

یاد و خاطره رحیم آتشی گرامی‌باد، روانش شاد باد.