کتاب «روابط‌عمومی و مدیریت بحران» منتشر ‌شد

لینک فروشگاه: https://kpri.ir/?p=10029

کتاب «روابط‌عمومی‌و مدیریت بحران» به کوشش حسن بشیر و مهدی باقریان منتشر ‌شد.

 به گزارش شارا، در این کتاب که توسط انتشارات کارگزار روابط‌عمومی‌ منتشر شده است تلاش شده که نقش روابط‌عمومی‌ها در کنترل و مدیریت بحران مورد بحث و بررسی قرار گیرد.

از مقالات مختلفی که برای «هفدهمین کنفرانس بین‌المللی روابط‌عمومی ایران» ارسال شده بود، 7 مقاله که از جامعیت علمی‌بیشتری برخوردار بودند انتخاب و در قالب کتاب مجموعه مقالات منتشر شدند.

اولین مقاله با عنوان «روابط‌عمومی‌به مثابه رسانه و مدیریت بحران» نوشته حسن بشیر است.

در این مقاله تاکید شده: بحران نه‌تنها یک مشکل اجتماعی است، بلکه یک گسست میان دو مرحله قبل و بعد از بحران که می‌تواند در شرایط بحرانی به یک گسست جدی تبدیل شود. بنابراین، بحران یک حالت ایستا نیست، یک حرکت میان دو مرحله مهم از حیات انسانی، ساختار یک سازمان و بالاخره یک جامعه است.

بحران از منظر دیگر حالتی از جنگی است که به‌صورت آرام وارد ساختارها می‌شود و به‌تدریج به مرحله بحرانی یا نقطه اوج می‌رسد که در آن صورت به یک «بحران واقعی» تبدیل می‌شود و سیستم سخت‌افزاری و نرم‌افزاری آنها را مختل می‌سازد.

رسانه‌ها نقش اساسی در ایجاد، خنثی‌سازی، تعدیل و تغییر بحران دارند. این نقش در شرایط مختلف می‌تواند برای جامعه حیاتی باشد. رسانه‌هایی هستند که آگاهانه با درک شرایط موجود یا در مواردی غیرآگاهانه بدون شناخت کافی شرایط و واقعیت‌ها بحران‌ساز می‌شوند. در مقابل رسانه‌هایی هستند که در تلاش می‌باشند که شرایط بحرانی را کاهش و در حالت بحران، در خنثی‌سازی آن تلاش کنند.

روابط‌عمومی‌ها، نقش مهمی‌در شرایط قبل، حین و بعد از بحران در سازمان دارند. روابط‌عمومی‌ها با اطلاعاتی که می‌توانند با تلاش و پیگیری به‌دست آورند می‌توانند نقش اساسی در خنثی‌سازی بحران‌ها داشته باشند.

برای شناخت بحران و نقش رسانه‌ها و روابط‌عمومی‌ها که به نوعی نقش‌های رسانه‌ای گوناگونی در راستای انعکاس اخبار، گزارشات، برنامه‌ها و تولیدات سازمان دارند و می‌توان آنها را از این جهت به‌عنوان «روابط‌عمومی‌به‌مثابه رسانه» نامید، باید فرایند بحران بر مبنای معناشناسی این واژه و مراحل آن را مورد بحث و بررسی قرار داد.

رسانه روابط‌عمومی در این رابطه و در بستر فرهنگ‌های مختلف می‌تواند نقش دوگانه مدیریت و کنترل یا تصعید و گسترش بحران با بهره‌گیری از شیوه‌های مختلف برجسته‌سازی، اقناع، کاشت و آموزش را عهده‌دار باشند.

دومین مقاله با عنوان «مدیریت و ارتباطات بحران» نوشته موسسه رسمی‌روابط‌عمومی‌و ترجمه انتشارات کارگزار روابط‌عمومی‌است.

در این مقاله تاکید شده: مدیریت بحران، یکی از بخش‌‏‎های حیاتی سازمان است. نقصان‌های این بخش می‌تواند موجب بروز آسیب‎‏‌های جدی برای ذی‌نفعان، ضرر سازمان یا حتی از بین رفتن آن شود. متخصصان روابط‌عمومی، از اجزای اساسی تیم‌‎های مدیریت بحران هستند. بنابراین گردآوری مجموعه‌ای از بهترین رویکردها و دروس برگرفته از علم مدیریت بحران، می‌‎تواند یک منبع بسیار مفید برای متخصصان روابط‌عمومی‌باشد. متخصصان و محققان مدیریت بحران در رشته‎‌های کاری مختلف، آن‌قدر مطالب گوناگون و متفاوتی را درباره‎ مدیریت بحران و جایگاه روابط‌عمومی‌در این حوزه نوشته‎‌اند که کار دشواری را برای درک و جمع‌بندی این منابع داریم.

سومین مقاله با عنوان «یک راهنمای کامل برای مدیریت و ارتباطات بحران» نوشته سوفی تامپسون که توسط موسسه کارگزار روابط‌عمومی‌ترجمه شده است.

در این مقاله تاکید شده: مدیریت بحران، یکی از بخش‌‎‏های اساسی سازمان است. اکثر کسب‌وکارها در مقطعی با بحران مواجه خواهند شد و ناتوانی آن‎ها در پاسخگویی به آن، می‌تواند آسیب‎‌های جدی را به درآمد نهایی، ذی‌نفعان و تصویر عمومی‌شرکت وارد کند.

در عصر رسانه‎‌های اجتماعی و اینترنت، اخبار بلافاصله دست‎ به‎ دست می‎‌شوند. سازمان‌ها باید پاسخگویی سریع و مناسبی را به بحران‌های روابط‌عمومی‌داشته باشند تا صدمات وارد بر خودشان را به حداقل برسانند. در این مقاله، مجموعه‎‌ای از رویکردها، منابع و مطالعات موردی مفید در حوزه‎ روابط‌عمومی‌و مدیریت بحران را مطرح کرده‎‌ایم.

چهارمین مقاله با عنوان «نقش روابط‌عمومی‌در مستندسازی بحران» نوشته عباس خسروانی است.

در این مقاله تاکید شده: مانایی هر فعالیتی در گرو ثبت و مستندسازی آن است و هر فعالیت ثبت‌شده‌ای می‌تواند بخشی از تاریخ یک سازمان، اعم از خدماتی یا تولیدی را برای بهره‌مندی آیندگان محفوظ نگاه دارد. فعالیت و عملکرد سازمان‌ها در مواقع بحران و حادثه یکی از این موارد است. بررسی بحران‌های گذشته در کشور نشان می‌دهد که هر بار بحرانی رخ می‌دهد، هزینه‌های مالی و اقتصادی بیشتری نسبت به گذشته به‌بار می‌آورد که صرف بازسازی و بازآوری زیرساخت‌ها، شریان‌ها و جبران همه خسارت‌ها می‌شود.

وجود چنین نارسایی، بیشتر از اینکه ضعف عملکرد مهندسی و مدیریتی و تکنولوژی را آشکار سازد، نبود دانش مدیریت سانحه به‌دلیل فقدان یک نظام مستندسازی را یادآور می‌شود. در عملیات امداد و نجات و مدیریت بحران، مستندسازی می‌تواند دانش، مهارت، تجربه و قدرت نقش‌آفرینی سازمان‌های درگیر و نیروهای آنان را نشان داده و تحلیل و تفسیر و بازخوانی عملیات می‌تواند توان برنامه‌ریزی و قدرت هدایت و مدیریت آنان را ارتقا بخشد و در نهایت منجر به اثربخشی بیشتر آنان در عملیات‌ بعدی شود. به‌نظر می‌رسد ما در سازمان‌ها به جنبش همگانی مستندسازی نیاز داریم که روابط‌عمومی‌باید پیشران این جنبش باشد.

بسیاری از فعالیت‌ها تکرار کارهایی است که در گذشته انجام شده و مقدار زیادی از بهره‌وری اقدامات ما کاهش یافته است. باید برای این بحران یا مسئله چاره‌ای اندیشید. لذا این مقاله به این موضوع می‌پردازد که نقش هر یک از واحدها در این زمینه چیست و به‌خصوص روابط‌عمومی‌در این زمینه چگونه می‌تواند به مستندسازی بحران‌ها بپردازد؟

 پنجمین مقاله با عنوان «بررسی تاثیر استفاده از ماسک در ایجاد اختلال در ارتباطات میان فردی» نوشته سعید معادی است.

در این مقاله تاکید شده: ویروس بدون مرز کرونا و شیوع این بیماری عجیب، تجربه جدیدی را بر نحوه زندگی مردم جهان از خود به‌جا گذاشت، تجربه‌ای خاص که تاکنون هیج کجای تاریخ جهان با این شدت، کیفیت، سرعت و فراگیری توام با اختلال و پیامدهای اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حتی اختلال در ارتباطات میان‌فردی و اجتماعی ثبت و ضبط نشده است.

در این میان یکی از آثار مقابله با بیماری کرونا که در قالب استفاده از ماسک بر روی صورت در جهت مراقبت از سلامت جسمی‌و جلوگیری از شیوع و قطع زنجیره این بیماری در سطح بسیاری از کشورهای جهان به‌عنوان یک تکلیف بهداشتی و وظیفه انسانی و اجتماعی بروز کرده، باعث شده است تا این اقدام بهداشتی و پیشگیرانه به نحوی در شکل‌گیری ارتباط کلامی‌و غیرکلامی‌میان‌فردی و امکان انتقال صحیح وکامل پیام اثر گذاشته و با ایجاد اختلال و پارازیت در یک فرایند ارتباطی، تاثیر پیام را به‌صورت باید و شاید و به شکل کیفی تحت‌الشعاع قرار دهد، زیرا در ارتباطات انسانی علاوه بر مکانیزم گفتاری که به‌صورت کلامی‌در انتقال پیام مورد استفاده قرار می‌گیرد، حرکات بدنی به‌ویژه اندام‌های سر و صورت (که خود به اشارات ابروان، چشم، بینی، دهان و لب تقسیم می‌شود)، نیز نقش بسزایی در برقراری ارتباط دارند و حتی جنبه‌هایی از این حرکات می‌توانند نقشی اساسی‌تر از مهارت‌های کلامی‌در برقراری ارتباط ایفا کنند به‌نحوی که جایگزین پیام‌های کلامی‌می‌شوند، پیام‌های کلامی‌را تقویت می‌کنند و در جهت خلاف ورود پیام‌های کلامی‌عمل می‌کنند.

ششمین مقاله با عنوان «مسئولیت‌های اجتماعی رسانه‌ها در مبارزه با کرونا» نوشته عباس خسروانی است.

در این مقاله تاکید شده: بحران به‌خصوص از نوع زیستی و طبیعی به واقعیتی غیرقابل‌انکار در زندگی اجتماعی ما تبدیل شده است. سوابق گذشته نشان داده که این بحران‌ها در دل خود ظرفیت شکل‌گیری تهدیدها و فرصت‌هایی را دارند که بر حسب نوع، شدت و گستره‌ محیطی آن، می‌تواند نظام حکمرانی را با چالش‌های مختلفی روبه‌رو کند. یکی از ضرورت‌های کشور برای غلبه بر بحران‌ها به‌کارگیری ظرفیت بخش‌های دولتی و غیردولتی از جمله رسانه‌ها در مدیریت بحران است.

رسانه‌ها در قبال جامعه خود یک‌سری مسئولیت‌های اجتماعی دارند که در شرایط بحرانی باید بیش از گذشته به وظایف و مسئولیت‌های خود عمل کنند. شیوع ویروس کرونا در کشور بار دیگر موضوع مسئولیت اجتماعی رسانه‌ها را برجسته کرد.

در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی با بررسی نظری نقش رسانه‌ها در قبال بحران‌ها بر اساس نظریه مسئولیت اجتماعی رسانه به ارائه مهمترین کارویژه‌های رسانه‌ها از باب مسئولیت اجتماعی در فرایند مبارزه با ویروس کرونا پرداخته‌ایم.

این پژوهش با روش اسنادی به تجزیه‌‌وتحلیل متون منتشر شده از جمله مقالات و مصاحبه‌ها پرداخته است که یافته‌های این پژوهش بیانگر این است که رسانه‌ها در شرایط بحران کرونا سه کار ویژه مهم بر عهده دارند که عبارتند از: نقش اطلاع‌یابی و اطلاع‌رسانی، نقش آموزش و آگاهی‌بخشی و نقش همبستگی و بسیج عمومی.

همچنین پیشنهادهای کاربردی برای ستاد ملی مبارزه با کرونا ارائه شده است.

هفتمین مقاله با عنوان «روابط‌عمومی‌در بحران: تاثیر کرونا بر جایگاه روابط‌عمومی» نوشته یحیی احمدی و مسعود کریم‌خانی است.

در این مقاله تاکید شده: در گذشته عناوین عصر حجر، دوره رنسانس و قرون‌وسطی با هدف نشان دادن «تغییرات اجتماعی چشمگیر» انتخاب شده‌اند و امروزه همه‌گیری جهانی کرونا خط تقسیمی‌منظم برای نام‌گذاری دوره «پیش از کرونا» و «پساکرونا» ایجاد کرده است. کرونا اصولی را که ما بدیهی می‌انگاشتیم تغییر داده است. موفقیت و توانایی شروع مجدد فرآیندها در دوران همه‌گیری کرونا، منوط به شیوه‌های عملیاتی بازتعریف شده و نگرانی واقعی برای سلامت مردم و جامعه است. شرایط فعلی نه‌تنها به‌صورت عام کسب‌وکارها و سازمان‌ها را تغییر داد بلکه به‌صورت خاص انقلابی در حوزه روابط‌عمومی‌ایجاد کرد. شرایط دستیابی به موفقیت در این دوران، بسیار متفاوت از گذشته است، در این دوره جدید، «اعتماد» نقش مهمی‌را ایفا می‌کند.

با از بین رفتن روش‌های رایج بازاریابی و ارتباطی، تفکرات جدیدی برای نحوه ارتباط با مشتریان و مخاطبان شکل گرفت؛ مردم دیگر تمایلی برای بازگشت به وضعیت قبل ندارند بلکه به‌دنبال روش‌ها و فناوری‌های جدیدی برای برقراری ارتباط با یکدیگر هستند. شتاب گرفتن تمایل و حضور مردم در فضای مجازی و برگزاری جلسات در قالب وبینارها، گواهی بر این موضوع است.

با پیدایش «متاورس» و ادغام دنیای مادی و مجازی و فرصت‌هایی که با خود به‌همراه دارد نمی‌توان انتظار بازگشت به شرایط قبل را داشت. دنیایی مجازی که در آن مردم می‌توانند کارهای روزمره و اداری خود را انجام دهند، بازی کنند و حتی با یکدیگر معاشرت داشته باشند. این شرایط، فرصتی را برای درخشش روابط‌عمومی‌ها فراهم می‌کند که با موقعیت‌یابی متفکرانه، بالاخره به نقش اصلی که همیشه آرزویش را داشته‌اند قدم بگذارند.

بخش آخر کتاب، گزارشی از هفدهمین کنفرانس بین‌المللی روابط‌عمومی ایران است.

لینک فروشگاه: https://kpri.ir/?p=10029